Op het moment dat ons huis op 22 februari 1944 gebombardeerd werd was mijn vader niet thuis. Op weg naar huis. Lopend. Een vrouw die voor hem liep wees naar een vliegtuig er riep ,,ze gooien bommen,,. Mijn vader riep ,,liggen!!” Het puin viel over hem heen. Toen het bombardement voorbij was was de vrouw ongedeerd. Ze wist dat er ergens een man onder dat puin lag. Ze heeft net zo lang gezocht tot ze hem vond. Samen met anderen heeft ze hem uitgegraven. Ze heeft zijn leven gered. Mijn vader heeft zijn hele verdere leven op 22 februari bloemen aan haar gegeven.